Unha Píntega, primeira ou derradeira?

Unha Píntega!
primeira, ou derradeira?

Éste foi outro finde de fortes sensacións. Despois de anos laiándonos unha e outra vez de non atopar ningunha Píntega que puderamos situar no álbum dos anfibios da Arousa, acabamos resignándonos dando por seguro que xa non figuraban entre os nosos veciños. Mais hoxe, inesperadamente por fín apareceu un exemplar.

Por desgraza xa estaba difunto, pois apareceu esmagado, como por desgraza acontece tantas veces con estes animaliños cando coa súa teimuda lentitude se nos atravesan no camiño. Neste caso, adiviño que pudera ser obra dalgunha bici das que fan os roteiros de Carreirón pois semellaba unha tronzadura non moi ancha, que non concordaba coa dunha pisada.

Pensei que era un suceso inusual, así que demos aviso ós amigos da SGHN do achado, confirmándonos que, efectivamente, os últimos datos de avistamento dos que dispoñen para a Illa de Arousa, corresponden á decada dos 80s, o que o convirte nun feito relevante.

En vindeiras datas poderanse programar algúns rastrexos e muestreos, na procura de outros exemplares, preferiblemente vivos. Tamén consideraron interesante facer algunhas análises xenéticas do bicho, supoño que pra comprobar posibles mutacións, acaso ao viviren aillados doutros conxéneres como no exemplo das Illas Cíes...

Vaia, que acaso en vindeiras datas non moi demoradas poidamos facer outro post no blog coas simpáticas imaxes que nos queiran agasallar éstes anfibios tan fermosos de rechamantes pintas amarelas e olliños saltóns.

Agollá... e si pode ser, que sexan moitos veciños coma éstes...

Azibache da melhor calidade,

do negro máis negro

coroado de pequenos solzinhos...

Así son

as píntegas de Carreirón.

Belidas raparigas

teimosas e tranquilas,

un luxo para a vista.

Así se mostran

as píntegas da Arousa.

Xa ven a primavera

correndo cara nós,

xa ta o tempo sorrindo.

Vou por a pel de inverno

a aquecerso co Sol...

(Moi obrigado a Dores Lobato por ésta maravilla)