De libre marisqueo

De libre marisqueo

Mazarico rubio - Aguja colipinta
(Limosa lapponica)

Un finde pra cada un. O primeiro, o de difuntos, foi un Mazarico o que me quixo agasallar cuns minutos en butaca de primeira fila pra disfrutar da súa obra e milagres pola praia adiante a uns 3 metros escasos dél, distancia que me concedeu coa condición de lle face-las fotos que quixera pero que o deixase favorecido nesta entrada do blog. Todo un glamuroso artista...

Cullereiro - Espátula común
(Platalea leucorodia)

E o seguinte finde, a inesperada surpresa de tropezar case sen querer con outra elegante ave que non figuraba no meu censo de veciños, pois aínda que os teño visto nos esteiros de Vilanova e Cambados, nunca tuven a sorte de atopalos en Carreirón. Refírome ós Cullereiros, ós que xa lle adiquei fai pouco ésta entrada pensando daquela que non ibamos ser merecedores na Arousa de semexante grata visita.

O Mazarico estaba na praia dos Espiños pequena, en compaña dunha Señorita, desfrutando dun saboroso menú de miñocas e outros invertebrados, que lograba espichando teimudo o seu longo e afiado peteiro na area. Digo eu que debía estar apañando moi ben deles, e por iso non fixo moito caso do ameazante asedio ó que o sometín, aínda que cecais a súa audacia pudera vir da inexperiencia, pois pola plumaxe creo que se trataba dun xuvenil. De calquera xeito, alí estuvo mariscando ata que se aburreu de mín fuxindo prá praia do lado, a onde nono seguín, pois eu xa levaba ben chea de estupendas imaxes a tarxeta SD da cámara.

En canto ó Cullereiro, atopeino cando viña de facer a obrigada visita á caseta de observación do esteiro das Aceñas collendo pola praia dos Espiños (esta vez a grande). Ó primeiro pensei que era unha Garzota, mais decateime de que era un Cullereiro polo xeito que tiña de faenar, así que me acheguei o mais que puden pola sombra dos Cóns, tentando roubar algunha imaxe á súa ignorancia. Ó reves que o Mazarico, éste non se amosaba nada confianzudo, emprendendo a fuxida en canto se decatou de que había un repunante retratista axexando. Éstas son as mellores fotos que acadei. Non teñen moita calidade, mais sí moito oportunismo...

Un e mailo outro adicados ás súas tarefas cotiáns, remenxendo na lameira da seca, cada un có seu xeito particular de traballar, e cada un mariscando coa "farramenta" da que a natureza lle proveeu pra sobrevivir. Nuns días nos que, por certo, hai niveis altos de toxina, e daquela rexeitando ás recomendacións do "Intecmar" a propósito da prohibición de mariscar.

Tende coidadiño que vos vai colle-la Xunta...