O Cón do Forno

O Cón do Forno

O Cón do forno para os da Arousa, o Mirador para os visitantes do "continente", O Santo pra todos. 

Según quen sexa  o interlocutor, ou cecais como lle falaran dél, así vai coñecer esta emblemática "cumbre" de 65 metros quen queira achegarse ata éste  lugar de inmensos pandullos de obrigada visita na nosa Illa.

A estratéxica posición no punto mais alto da Arousa, convírteo nun óptimo observatorio que oferece a mellor vista panorámica da Illa, que xunto á súa natureza lítica, conforma un conxunto cheo de suxerencias ó noso pasado mais remoto, dotándoo a un tempo dun carácter xenuino que os Carcamáns asumimos con orgullo.

Nos seus penedos deixou a pegada un artista como Camilo Otero, aquel escultor compostelán  xa falecido, que nos anos 60s deixou grabados polas ásperas superficies dos pandullos varios baixo-relevos sen título. 

Coma o do pastor coa ovella, unha Caveira ou outro cunha faciana de muller, tal como se poden apreciar nesta foto, perfectamente alineados verticalmente xunto coa salida do pasadizo.

En calquera caso é un lugar que se presta coma poucos ás evocacións místicas, que mismamente acaso deran pé á instalación da propia estatua do Sagrado Corazón no ano 1962. 

Ou senon as imaxinativas interpretacións dos hipotéticos usos ou significado do estreito pasadizo que dende o exterior atravesa o Cón principal por baixo pra saír nunha especie de varanda natural que che pón a Arousa ós pés.

Se cadra mais vencellados cós ritos pre-cristiáns poden estar esas dúas canles pulidas ó longo do "Cón da Escorregadoira" onde os rapaces tiñamos hai anos un dos enredios favoritos, botándonos a escorregar por eles pa baixo, daí o seu nome. Mais dun pantalón chegou á casa furado de tanto refregalo por él.

Igoal de enigmática e tamén moi interesante, é a pedra cabaleira que fica grácilmente pousada enriba doutros dous Cóns no que semella un reto ó equilibrio e á gravedade, formando un espectacular conxunto cuberto.

Está ubicado a unha beira do conxunto principal, cun acceso aínda un pouco difícil, ao non ficar integrado no espacio da imaxe de postal que mais vende turísticamente.

A pegada mais recente no recinto data destes últimos anos cando foi acondicionada a ampla zona de herba que hai ó pé de todo o conxunto formando un fermoso parque lúdico que no 2003 foi adicado á memoria do falecido Manolo Loxo.

O lugar é aproveitado por moitos dos visitantes pra facer as súas parrilladas, ou cando menos estumballarse un pouco á sombra das árbores que, espalladas por todo o lugar forman un enxebre xardin de especies autóctonas. Poucos sitios hai tan axeitados pra todo isto...

Eiquí, aproveitando as posibilidades que me dá un longo zoom de 400mm, pra tomar unha inédita imaxe metendo no medio a que pra tódolos arousáns non é menos simbólica construcción, a nosa Ponte.

E nesta outra toma, o que aproveitei foi unha inusual mañán dun claro día que o norte de Novembro barreu de pó o aire en superficie. Unha asombrosa imaxe que parece achegar arrentiña de nós o lonxano Monte da Curota, cumio das Rías Baixas. Unha vez mais, sonche cualidades dos zooms longos, que eiquí non pasaron desapercibidas para o retratista repunantiño...

Como dixen antes, un lugar de obrigado cumprimento tanto para os alleos "do continente" coma prós propios Carcamáns.