Bico de coral: turista á forza

Bico de coral:
turista á forza

Bico de coral - Common waxbill
(Estrilda astrild)

Un ano mais, os chíos déstes bonitiños paxariños asulagan a Lagoa de Carreirón, á falla de auga, a cal xa no medio do Vran, atópase moi mermada de caudal, eu diría que a un trinta por cento, có que as miñas previsións son de que éste ano imos asistir por segundo consecutivo á seca total, salvo intervención divina das Deusas da auga que lle poña remedio.
(Click nas fotos para zoom)

Turistas á forza, son orixinarios da África Subsahariana dende onde foron introducidos como animal de compañía, unha amizade moi forzada por unha das partes, non?
É chamativo que entre as Comunidades mais afectadas por ésta anomalía volva a atoparse Galiza. Seica eiquí pagámolas todas.
No seguinte mapa apreciase con claridade a boa "terra de acollida" que somos...

Fonte: Mapama.gob.es
Atlas pp608-650

Coma tantas outras veces, a especie human servíndose a eito da Natureza para o seu deleite persoal, coma se ningún ser vivo do planeta tuvese dereito a vivir sen o plácet do amo...
Son considerados unha especie invasora, estando rexistrada no Catálogo español de especies exóticas, con prohibición de introducción no medio natural, posesión, transporte, tráfico e comercio.

Porén, eu gosto mais de chamalos "libertos" pois con ésa nova condición gañaron a pulso un sitio entre nós, procurando para sí un nicho de subsistencia no que veñen prosperando (eu diría que harmoniosamente) entre as especies autóctonas, e bén que acadaron o obxectivo, pois no noso Parque Natural xa levan uns cantos anos reproducíndose.

Debido ós seus hábitos, cunha alimentación en esencia granívora, e un hábitat de vexetación palustre, forman unha colonia moi concentrada e restrinxida aos límites da Lagoa de Carreirón, cunha poboación que a mín paréceme estable, sen oscilacións relevantes constatables en canto ó número de individuos, alomenos nestes últimos catro anos.

Os sexos diferéncianse en que os machos teñen o peteiro e o peito dunha coloración vermella máis intensa que as femias. Os exemplares xoves posúen unha cor mais apagada, moito menos lucida de cores que os adultos, e o peteiro de cor parda.

Vaia, que coma en tantas ocasións, primeiro trouxémolos á forza, e de que foron capaces de se abriren camiño por sí mesmos, proscribímolos e "insultámolos" como "invasores" e "ameaza", como si con éste proceder expiasemos as nosas culpas, que son únicas, propias é intransferibles.

Non temos remedio...