Uns tritóns moi urbanos

Uns tritóns moi urbanos

Conta unha lenda da mitoloxía Grega que o Deus Tritón, fillo dos deuses Poseidón e Anfítrite, foi desterrado vítima dunha conxura a un reino nas profundidades dos ríos e das lagoas, onde Úrsula converteuno nun pequeno dragón verde-grisáceo de cuxa face penduraban dous longos bigodes.

Galego: Pintafontes verde, Píntiga verde, Píntiga de auga.

Castelán: Tritón jaspeado

Científico: Triturus marmoratus

Esperanza de vida, 10 anos

Pode chegar ate os 15cm. aínda que é moi raro.

Como resulta que na Arousa non temos ríos, os descendentes dese "temible" dragón mitolóxico podémolos atopar nos escasos humedais que aínda nos quedan sen secar, sexa dun xeito ou doutro, pero sempre coa "inocente" man humana de fondo.

En calquera caso, para mín onde mais doados son de atopar últimamente é no medio e medio da carretera ou si acaso polas aceras, pois hai algúns que van mais avanzados en educación vial.
Tal foi o caso dos dous que subo hoxe aquí, ós que tuven a sorte (ou tuvérona eles?) de atopalos enriba de cadansúa veirarúa, cando o Pintafontes verde camiñaba en direución a un bar, seguramente a tomar algunha copa, e o Limpafontes parecía face-la espera na parada do bus, inmóvil coma unha estatua e mirando o reló impaciente.

Galego: Limpafontes común, Sabanduxa, Gardafontes

Castelán: Lagartija de agua

Científico: Triturus boscai

Esperanza de vida, entre 10 e 15 anos

Non hiberna, é nocturno.

Como moito pode acadar unha lonxitude de uns 10cm.

A pregunta de antes é cértamente atinada, pois contra éstes dous que puden recoller vivos pra deseguido liberalos a poucos metros dalí, pero alomenos en lugares mais rústicos onde non estivesen tan expostos, pois xa perdín a conta dos que puden descifrar por esmagadiños, moitas veces irrecoñecibles, seguramente vítimas do fero caucho das rodas, ou do non menos depredador sapato dalgún veciño que, comprensiblemente debeuse sentir ameazado por semexante alimaña acuática.

Sexa como for, nada que ver cós rebaños de Pintafontes verdes que, cando eu era un rapaz me vía obrigado a sortear pra nonos tripar indo prá escola, sobre todo polo tempo do Outono.
Lembro perfeitamente o chan estercado déles, algúns vivos e moitos mais esmagados, eu diría que centos déles, no que daquela era un camiño, que hoxe é a carretera asfaltada que discurre a carón do Grupo escolar ata o Cabodeiro. Penso que debían proceder do humidal que había por detrás do Colexio, que daquela aínda nono desecara a presión urbanística.

Sei que pola Arousa temos outra especie que é o Limpafontes palmeado, que é unha variante do común que subo aquí, do cal se diferencia por ter as dúas patas traseiras cós pés palmeados, e lóxicamente os dediños xunguidos.

Agollá poida subilo axiña a éste modesto lugar de esposición, que confiemos non se nos convirta nun museo de "fotografía fósil" de especies insulares extintas...

Uns bichiños fermosos cando non espectaculares, tan simpáticos como inofensivos, e tan torpóns en terra que así lles vai cando se atravesan no noso camiño. Agardo que dende hoxe os queiramos un pouquiño mais e saibamos apreciar a súa beleza, pra que os queiramos protexer un pouquiño mais, que boa falta lle fai, alomenos ós que temos por veciños na nosa Illa, que non teñen pra onde escapar...