Un inverno moi "cativo"

Un Inverno moi "cativo"

     Hai uns días transitou por moitos perfiles das redes sociais aquela foto tan coñecida da nosa Illa coa nevada do 17 de xaneiro do 87, o que aproveitaron algúns pra lembrar as sensacións desfrutadas en primeira persoa naquel extraordinario evento. Eu penso que o feito de desempolvar daquel lonxano episodio invernal poido ser froito de que éste ano botemos en falla as normais condicións de friaxe, vento e choiva coas que irrecurriblemente nos debería sentenciar a despiadada estación que chega acanda o solsticio pra arrincar a derradeira folla do almanaque. Ou alomenos así adoitaba acontecer ate o dagora.

Estreliña riscada (Regulus ignicapillus)

Porén, a climatoloxía deste ano estase revelando insólita, cós derradeiros días do ano erguéndonos da cama a 12º-15ºC, que certamente resultan mais acaídas no vran, mentres os meteorólogos da tele mándannos deitar en quente con aburridas e desidratadas isobaras, que xeran un acartonado clima que nestes derradeiros días do ano non sexa doado apagar unha extravagante xeira de lumes forestais no Cantábrico, "festa" coa que por aquelas latitudes semellan querer algúns despedir o ano.

Carriza dos xuncos (Cisticola juncidis)

Disque nos toca aturar os aleatorios propósitos daquel cativo ó que chaman "El Niño", un rapaz que seica éste ano chega moito mais arrebatado que nunca, polo que a casual calma de hoxe pódese tornar mañán en calamitosos temporais. Como pra se botar a rir do tan traído e levado Cambio climático...

Ferreiriño abelleiro (Parus major)

Mais como dicía o poeta, "yo he venido aquí a hablar de mi libro", así que polo que respeita ós nosos bichiños, tamén hai algunhas anotacións dignas de mencionar. Por Carreirón os paxariños cantan e voan prematuramente ledos coa mesma alegría coa que cada Primavera axudan a nos poñer en orde as Chakras. Neste mes do Nadal, cando moitas especies fan as maletas pra vir pasaren o inverno con nós, normalmente pódese desfrutar dunha abondosa variedade de paxariños, mais éste ano semellan andar atolaxados, despregando un mesto e apaixoado frenesí ó cal non adoita convidar a seriedade do clima invernal.

Tamén se poden ver a cotío parexas de bolboretas facéndose as beiras a garabatear unha con outra no ár, manténdose aínda rufas e con brilantes cores, a diferenza do habitual nesta época, de pálidas cores e avellentadas coas ás comestas pola voraz gula da idade, que llas consume na vellez, coma as aínda ben vistosas pás désta Vanessa atalanta, que loce ás súas mellores galas coma si estivesemos no medio do vran.

Porén, o que podo acreditar como un suceso fora do común, é bater cunha monstruosa Vespa velutina (a famosa asiática) vagueando polo alfombrado chan de jaspallada de Carreirón en confusa actitude, bandeando e tremendo insegura coma sen forzas. De inmediato a mirada ascendeu prás copas dos pinos, na procura do niño que por fortuna non apareceu. Polo volume dos cadriles do bicho que bén chegaba ós 4cm. podería ser unha raíña buscando sitio pra fundar unha nova colonia, despois do arraso que sofriron na que había nas Aceñas. Logo de pedirlle os permisos de obra o encontro rematou sen acordo en algo mais que palabras, así que alomenos ésta xa non vai fundar nada...

Mais difícil é "desencriptar" do caótico puzzle de lixos da superficie do chán a outros insectos moito mais miudiños, coma ésta fermosa Cicindela, a cal se ben nesta foto pódese desfrutar comodamente da súa beleza, pra mín é unha casualidade encetala. Por certo, vaille ter que pasa-lo ferro a ése anaco de á que quedou de fóra.

E pra rematar con esta pequena escolma de insectos subo aquí a ésta Chinche que me chamou a atención tamén polo tamaño, pois pareceume relativamente grande (uns 2 cm.) áparte da innegable beleza das tatuaxes que carrexa nun discreto lombo, só en tonos marróns... Pois descubro que resulta que é outra especie invasora, de nome Chinche americana dos pinos que seica non leva moito tempo con nós, e descoñécese ata que punto pode ser dañina. Xa veremos se non lle hai que executar un desafiuzamento express.

Éstas fotos serven tamén pra axudar a asimilar ése tan traído e levado Cambio climático que ven acanda o "rapaz" de antes. A finais do vran, que é a época, non se pudo colleitar nin a primeira amora en Carreirón debido á sequía deses meses. Incríblemente, có aninovo atopamos éste tenro acio con follas cheas de colorido e intenso verdor, colmado de flores e brotes de Amoriñas enchendo candanseu capulliño pulando xa por saír.

E uns metros mais pra diante, mesmo enriba da mallante arrente doutras especies de vexetación intermareal, varias colonias de Chuchameles espalladas tal coma se estuvesemos dando un paseíño pola beira da praia ó calor do vran.

Mesmo abraiante é ver florecer os Toxos en Xaneiro, coma nesta foto de finais dése mes do 2016. Teremos que adiantar as celebracións dos Maios da Primavera pró medio do inverno?
Son pequenos detalles que nos chaman a atención, poñéndonos sobre aviso de que algo grave estáse a cocer no clima, aínda que algunhas cabesas-juecas nono queiran acreditar. Por sorte cada vez son menos.

Vaia, que tiña pensado subir algunhas fotos mais, pero así como me temía que o jorado inverno có que iniciei o post non iba a traer cousa boa, así foi, e prós días do Patrón xa levamos unha semana solapando un temporal por riba doutro sen albisca-lo derradeiro, así que recollo polo momento a pasarela das miñas vedettes mentres preparo o seguinte desfile có permiso da autoridade competente e se o tempo o permite...