Que veñen as grises...

Que veñen

as grises!

...E volveuno facer.

Carreirón volveunos conmover.
Un fascinante encontro aconteceu cando xa dabamos por rematado outro roteiro de ràcana colleita de bichiños neste anòmalo inverno, agás os paxariños, que  se deixan ver mais doadamente, andando como andan un pouco desconcertados nestas aqueladas datas de efervescencia hormonal. (coma sempre, click en cada foto para ampliar)

Aínda non sei moi ben como pudemos albiscar no chan a rentinha do caminho a ésta Estroza, ou Raniña de Santo Antón, cando xa vinhamos facendo de volta o habitual roteiro do finde. Porque raniñas por alì hainas dabondo, pero... GRIS? 
Pois sí, alí estaba a mirarnos pasar, sempre tan miudiñas e quedas que ata semella que esqueceron respirar.

Alí ficaba, à beira do caminho, inmobil e confiada coma sempre se sinten, amparadas pola camuflaxe da que coido presumen as Estrozas, que non se che moven do sitio ata que xa case as tocas, sabèndose difíciles de descifrar entre a vexetación tanto cando son verdes, coma incluso no caso de hoxe, con esa inusual cor gris, nunca vista antes por aquí en tantos anos que levamos perseguindo bichiños polo Parque Natural.

Eiquì podemos comparar a diferencia
cunha Estroza de cor normal

Esta cromática rareza chámase "Axantismo" e prodúcese por unha mutación xenética recesiva a cal impide a formación dos Xantóforos, que son os causantes das da pigmentaciòn amarela das celulas. Dito pigmento, de xeito combinado xunto ao dos Melanóforos (negro) e Iridóforos (azul) forman a característica cor Verde destes  marabillosos bichiños.
Así que cando fallan os primeiros, as Rás saen de cor grisácea ou azul.
En calquera caso, seica as mutacións que producen raniñas de cor azul son mais habituais que as grises coma a nosa de hoxe, así que o asombro que nos produxo a súa granìtica presenza está plenamente xustificado.

Pero a cousa non queda aquí, non. Após èste màxico encontro, no roteiro do seguinte finde facìase ineludibel ollar para o lugar onde a atoparamos, así que as nosas inquisitorias miradas dirixíanse alí, na procura da nosa decolorida amiguiña, á cal non quixo vir onda nòs outra vez.

Mais cal non sería o noso asombro ao distinguir moi preto dalí outro exemplar, si cabe aínda un pouco mais curioso, pois era unha Estroza de cor "medio-pensionista", con partes verdes e outras que xa tiñan mutado ao gris. Nas dúas fotos que acompañamos a estas liñas coido que se aprecia claramente o que vimos de narrar désta raniña "descafeinada", á cal, logo da pertinente sesión fotográfica deixamos en paz no mesmo sitio entre as herbas.

Vaia, que isto xa parece unha epidemia...