Dúas arañas: Cruz e Raia

Dúas arañas:
Crus e Raia

Nestes primeiros días do Outono comezamos a ver as primeiras arañas, alomenos as que fan a rede por riba do chan. Pola Arousa hai mais especies, pero de momento imos subir só dúas, unha é moi común e a outra érame descoñecida ata que a atopei por primeira vez por Carreirón. Ámbalas dúas deixáronnos fermosas imaxes, tanto da súa intimidante figura, coma da propia actividade depredadora, pois tuvemo-la sorte de grabar o ataque a dous probes hóspedes que lle foron petar á porta cando pasabamos por alí...

Araneus diadematus:

Mais coñecida como Araña de xardín ou Araña de cruz, é a mais habitual en xardíns e bosques da Arousa e de toda Galiza.

Cando entran en actividade, é imposible dar unha volta polo monte sen cruzar con algunha arañeira pendurada no medio dos camiños, pois éses corredores que forman os estreitos sendeiros é por onde se moven os insectos voadores con mais facilidade, e resulta tamén mais doado atrapalos.

O veleno que segregan só lles serve pra inmovilizar ás súas pequenas presas, sendo totalmente inofensivo pró ser humán. Todo mais, aínda que chegase a trabar, todo se solucionaría cunha pequena bochiña, coma a da picada dun mosquito.
Nesta foto aprécianse os dous quelíceros ou colmillos, e enriba deles eu conto seis ollos.

Seica polas noites comen a súa propia rede como "entrante" ó prato principal das presas cazadas, comezando á mañan seguinte a construción dunha nova.

Foi unha sorte poder grabar en vídeo, e ademais por dúas veces, o proceso de captura e embalaxe das vítimas. No primeiro caso foi un Cabaliño do Demo, e no segundo unha variedade de mosca que non idenfiquei, pero que fixo un paquete moi estético.
Sobre todo nése último caso é onde se pode observar con mais detalle a habilidade coa que envolve á presa aínda viva, deixándoa inmovilizada pra papala con tranquilidade mais adiante, acompañándoa cuns vasiños mentras disfruta do Celta-Dépor televisado...
Nesta foto aparece o que creo que é o saco cós ovos da posta, que poden chegar a varios centos. O que non sei é que fai aí ése pequeno exemplar de "Agalenatea redii". Xa lle preguntarei...

Argiope bruennichi:

Nona coñecía, e descobrina por primeira vez moi recentemente. Non sei si é característico da especie, á rede constrúena a escasos centímetros do chán, nunca mais de medio metro.

Existen tres ou catro variedades moi semexantes, comúnmente chámaselle cunha chea de nomes, como Araña tigre, Araña cebra, Araña vespa...

Tamén lle chaman Araña cesteira, acaso por ése zig-zag que sempre fan na tea, coma nesta imaxe, que trae de cú ós expertos pois descoñecen a función deste característico e único xeito de texer na rede. O macho é moito mais pequeno que a femia, que por certo ten bastante mala leche, así que o pretendente agarda con pacencia a que a femia remate a muda, intre no que os "quelíceros" (os seus temibles dentes) abrándanselle, podéndoa fecundar así sen perigo prá súa integridade física.

Si acaso o macho non tén a espabilasión de fuxir a tempo, a femia acaba con él. Porén, éste tuvo a precaución antes de finar de desprenderse do seu órgano sexual, deixándoo dentro da femia, asegurando a fecundación.

Amigo!, e parecía parvo...

Os machos adoitan saír un pouco "perxudicados" dos asuntos de namorar, deixando algunha parte de sí no intento, coma éste da esquerda, que me dixo que xa viña do ambulatorio de mirar por unhas muletas, por motivos obvios. Disque a femia tiña moita fame ése día...
Un mes despois deste pasional frenesí a femia fabrica un saco onde fai a posta dos ovos, que nacerán na primavera seguinte. Aquí collémola na faena da posta, así que como xa temos localizado o "niño", controlarémolo ata daquela a ver o que sae daí...

En Novembro aínda resta moito tempo ata a primavera, así que non sei que andaría a facer ésta pequena "Pisaura mirabilis" circunnavegando o saco da posta que andamos a vixiar, cecais procurando algunha oportunidade pra se introducir nel e desabaratarlle a descendencia a aquela, feito do que non se vai a enterar, pois xa hai un par de meses que nona vemos polo rueiro.

Agardaremos a ver que acontece...